Het is helemaal niet zo verwonderlijk dat de regisseuse van Innocence Mauro niet te binnen wou schieten. De naam van de Française valt zelfs moeilijk uit te spreken: Lucile Hadzihalilovic. Haar debuut is een controversiële film. En als ik straks mijn dvd bij de videotheek achter het station inlever, hoop ik van harte dat de eigenaar me voortaan niet verdenkt van een pedofiele inborst. Want één ding mag duidelijk zijn: de ondertoon is allesbehalve subtiel. Een plas in de idyllische natuur vol zwemmende nimfijnen, een camera die maar al te graag in kikvorsperspectief scherpstelt op schommelende communicantjes, genoeg balletlessen om Degas mee murw te slaan...
Innocence is een poëtisch drama uit 2004 en speelt zich af in een gotische kostschool voor meisjes. Nieuwe leerlingen arriveren naakt in een doodskistje en wie tracht te ontsnappen zal op dezelfde manier vertrekken. De film druipt van de symboliek en reflecteert nostalgisch op ‘de tragedie van het ouder worden’. Mij deden de kostschoolmeisjes vooral denken aan foto’s van de Duitse Loretta Lux (rechtsboven). Haar portretten stralen iets unheimlichs uit: buitenproportionele kinderlijven schuifelen over de balk tussen kind en volwassen, tussen onschuld en medeplichtigheid. Haar fotoboeken zouden een catalogus kunnen zijn van onbetrouwbare buitenaardse wezens, of van audities voor een remake van Village of the Damned.
Ook de New Yorkse Anthony Goicolea creëert een sfeer verwant aan Innocence, met zijn getruceerde foto’s waarop hijzelf graag gekloond verschijnt. Hoewel Goicolea intussen de 35 is gepasseerd, lijkt hij vaak sprekend op jongens op de grens van de puberteit. Vooral zijn portretten van kostschoolgangers refereren uitdagend aan eenzelfde thematiek van androgynie en kinderlijke seksualiteit (rechtsonder).
3 opmerkingen:
Innoncence is - op zijn minst - een beklijvende film. De invloed van Irriversible-maker Gaspar Noé (medeplichtige van Lucile Hadzihalilovic in zowel privé als professioneel leven) doet zich al voelen in het begin van de film. Het eerste wat je te zien krijgt is de aftiteling, het laatste de trailers. Gaspar en Hadzihalilovic werken samen in hun productiehuis "Les cinémas de la Zone". Deze film lijkt mij prototypisch voor dit huis. Ik weet niet of ik betoverd moet worden door de beklemmende poëzie, mij moet laten meeslepen door de onheilspellende (ook letterlijk) ondertoon van dit estetisch stukje cinema of de perversiteit van het hardnekkige camerastandpunt én de soms goedkope seksuele symboliek mij uiteindelijk toch doet afkeren van Innocence. Het mag dan wel over onschuld gaan, zelf is de film niet vrij te pleiten.
Ik wist niet dat Mauro fan was. Reden tot een tweede visie. Fantastische blog, btw!
Goicolea herinnert ook sterk aan (of verwijst zelfs wellicht naar) het werk van Henry Darger (http://en.wikipedia.org/wiki/Henry_Darger).. De moeite van het bekijken waard in deze context, een opmerkelijk artiest.. Ik ga zeker Innocence ook bekijken, ik zoek hem al een tijdje.. Complimentjes nog voor je blog, interessante artikels.
Een reactie posten