De eerder vluchtige poëzie van schilder De Maesschalck (uiterst links) is duidelijk schatplichtig aan het werk van Michaël Borremans (rechts), die trouwens ook onderdak vindt bij galerie Zeno X. Deze stijlvolle Gentenaar kreeg pas laat erkenning voor zijn nostalgische kunst, maar elk museum van formaat bezit intussen zijn werk. Een schilderij van De Maesschalck roept misschien vraagtekens op? De taferelen van Borremans zijn ronduit enigmatisch. Zijn beste werken ontregelen je.
Waar zijn die personages in godsnaam mee bezig? Wat is realiteit? Wat is afbeelding van een afbeelding van een speelgoedfiguur of porseleinen postuurtje? Borremans schept een parallelle wereld in bruine en grijze tinten die je onmiddellijk associeert met de jaren 40 en 50, met classeurs uit de kringloopwinkel, met absurde rituelen die perfect het Verzameld Werk van Kafka zouden illustreren.
De schilderijen van Borremans doen me denken aan de groene diesellocomotieven waarmee de Belgische spoorwegen ons twintig jaar geleden terug in de tijd reden. Borremans roept een bureaucratische Brave New World op, vol duistere machinaties en manipulaties achter gesloten laboratoriumdeuren in kale fabriekspanden. De arbeid van deze bandwerkers volgt een duistere, ons onbekende logica. Ook in zijn tekeningen schetst hij absurde, totalitaire visioenen. Speelser dan die van George Orwell, maar minstens even verontrustend. Ik zal het maar bekennen: het unieke universum van Borremans verslaaft.
1 opmerking:
Geweldige schilderijen. I'm a fan.
Een reactie posten