De gloriedag van de Vlaamse sport is weer voorbij. En hoe! Superlatieven schieten te kort om de mooiste Ronde van Vlaanderen in lange tijden te beschrijven, aldus menig analist. In deze Vlaamse wielerweek, werd het orgelpunt gezet op de Koppenberg, Berendries, oude Kwaremont, de Kluisberg en de Muur. Kasseien en heuvels, regen, wind, hagel en zelfs sneeuw... Geen haarnetjes of glitters maar modder, zweet en af en toe een beetje bloed. Mannen uit één stuk, die niet vallen bij het minste geluid of bij de minste nadering van een tegenstander zoals in die andere sport. “In de smidse der beproeving wordt het karakter gestaald,” aldus Karel Van Wijnendaele.
Er bestaat zelfs een specifiek (Vlaams) woord voor om een soort wielrenner aan te duiden: de Flandrien. Loodzware luchten, knoestige knotwilgen, grauwe gezichten, tubes kruiselings rond de borstkas, loodzware fietsen,... Laat de kinderen van het voetbal maar voor wat ze zijn. Afzien, pijn, lijden,... en uiteindelijk wederopstanding. Van hel naar hemel (en soms ook weer terug). In geen enkele sport liggen tragiek en heroïek zo dicht bij elkaar. Schotte, Museeuw, Buysse, Van Looy, Merckx,...
Ik wist het al langer: Vlamingen zullen hun afkomst nooit kunnen verloochenen. Het hoogste wat ze ooit kunnen worden zijn veredelde boerenzonen en –dochters. Politici zijn daar goed in. Maar de doorsnee Vlaming staat te brullen langs de weg met hun voeten in het slijk. Vooruit met die helden. Lang zullen ze leven...
“Vanaf terrasjes kijken toeristen en inwoners toe. Niet-wielrenners. De leegheid van die levens schikt me.” (Tim Krabbé, De renner) (P)
1 opmerking:
Lees meer over het leven van Karel Van Wijnendaele op www.karelvanwijnendaele.com
Een reactie posten