Een uit de hand gelopen discussie omtrent kunst, bracht me terug bij één van de grootste componisten: Wolfgang Amadeus Mozart. Alsof hij ooit uit het geheugen gebannen zou kunnen worden. Iedereen kan wel enkele deuntjes meefluiten of neurieën. Wat vaak ook tegen de componist gebruikt wordt. Het is namelijk te eenvoudig, te speels, te oppervlakkig. Het boerende, flatulerende wonderkind dat zomaar eventjes een piano-concerto, een symfonie of een opera uit de mouwen schudde. De film Amadeus, heeft dit beeld alleen maar versterkt.
De discussie handelde over het - subjectieve - onderscheid dat mensen maken tussen kunst en Kunst. Waarop is dit onderscheid gebaseerd? Is dit een zuiver persoonlijke aangelegenheid (ik vind dat dat kunst is)? Is dit een economische discussie (wat verkoopt is kunst)? Of zijn er toch argumenten aan te halen die een onderscheid toelaten tussen wat vele mensen produceren (als zijnde kunst) en echte kunstenaars?
Laten we eerlijk zijn, het overgrote deel van de hedendaagse kunstmachine zal de tand des tijds niet doorstaan. Zal, zoals de muziek van Salieri (die in die tijd een grote faam had), verdwijnen uit het collectieve geheugen. Wat maakt dan een Mozart zo uniek? De geslaagde mix van particuliere, tijdsgebonden, cultuurgebonden elementen verweven met universele themata. Zelden vindt een mens die zo perfect in elkaar vervlochten terug als bij iemand als Mozart.
Proeven kan - al zal je moeten vechten voor kaartjes - in de Vlaamse Opera. Cosi fan Tutte, een lichtzinnige komedie met tragisch menselijke dimensies. Zo doen ze allemaal (die vrouwen), liegen en bedriegen. En de man dan... Cosi fan tutti - zo doen ze uiteindelijk allemaal (man en vrouw).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten