Eigenlijk niet in het verlengde van een vorig bericht. Maar af en toe eens terugkeren naar de tijd van de goede (moraliserende) sprookjes, kan ook deugd doen. Ach ja, wie heeft er eigenlijk lak aan moraliserende prietpraat? Ik weet het altijd enkel en alleen die ander, niet die zelf.
En toch ook weer dit. De sprookjes van de gebroeders Grimm houden ons al te vaak een spiegel voor. (Zoals alle goede literatuur en kunst doet) Een spiegel die de armoede van onze maatschappij pijnlijk bloot legt. Een geestelijke armoede. Een gevoelsarmoede.
Schrijvers die al meer dan vijftig jaar dood zijn hebben hun eruditie bewezen. De tand des tijds heeft hen doen overleven, of onder het (terechte) stof der vergetelheid doen verdwijnen.
I am a rock...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten