ZWART/WIT

Door het oog van de lens. Voor velen onder ons is het beeld op de wereld, het beeld via de beeldbuis of dagbladen. Niets mis mee, want het kan onze blik verruimen. Afrika komt duizelingwekkend dichtbij door het oog van de lens. De genocide in Rwanda, de hongersnood in het oosten van Afrika, de oorlog in Irak - live te volgen via CNN. Je moet zelf niet meer in de gevarenzone treden om het allemaal mee te maken. Gewoon achterover geleund in je zetel (en om het helemaal af te maken, met chips en een drankje, of tijdens het ontbijt).

Cinema Zed stelde een reeks documentaires samen met beelden van de mensen achter de camera's. In hoofdzaak fotografen, die vaak verdwijnen achter hun foto's. Ongemakkelijk en sterk ontnuchterend waren de documentaire The Death of Kevin Carter en Black + White. De eerste handelt over Kevin Carter en zijn dubieuze foto waarmee hij de pullizerprice in de wacht sleepte. De hongersnood in Afrika kreeg opnieuw een prangend gelaat. Nog meer greep de documentaire Black + White me naar de keel. Hierin volgt Zam Salim de fotograaf David Gillanders op zijn reis naar Oekraïne voor een zoektocht naar de rioolkinderen uit een eerdere reportage. Hier wordt inderdaad niet gesproken over God of kunst. Hier wordt gesproken over de dagelijkse strijd van mensen om te overleven. Eten, onderdak, veiligheid. Primaire behoeften die voor velen onvervuld blijven.

Is het pervers om pas doorheen deze beelden te beseffen dat we het hier goed hebben? Dat we door onnodige ruzies en kleinzieligheden mensen afstoten in plaats van elkaar te helpen in onze kleine(-re) strijd om te overleven? Of is dit te pastoraal?