PERSEPOLIS

Elke paar maanden deed ik trouw het belletje van de plaatselijke stripwinkel rinkelen. Alleen maar om te checken of het laatste deel van de sublieme strip Persepolis al lag gestapeld bij de nieuwigheden. Wandelend naar huis spiekte ik of het Iraanse hoofdpersonage veilig was toegekomen in Oostenrijk. Of ze onder een uiterst brutaal regime dan toch zou scheiden van haar eerste Iraanse man. Hoe haar integratie in Parijs verliep... Verwondert het dan dat ik al maanden uitkeek naar de verfilming door Marjane Satrapi van haar eigen strip? Afgelopen zomer kon je de in Cannes bekroonde tekenfilm in de Brusselse bioscopen zien. Voor de Nederlandstalige ondertitels was het wachten tot eergisteren. Met tien zaten we in de zaal. Dat is weinig voor een alom bejubelde film. Maar wie weet besluit alleen een strippubliek dergelijke films te savoureren. Toen de zaallichten aanfloepten, draaide ik me naar de twee oudere dames achter me. Wat ze ervan vonden? ' Een mooie film!' Hadden ze de briljante strip gelezen? 'Nee, dat niet.' Ik wist genoeg.

Het gebeurt zelden dat ik in een film wakker word. Van mijn eigen gesnurk. In Persepolis was dat jammerlijk het geval. Na een half uur zwaar geschut van data, regimewissels, liquidaties, vijandigheden, schermutselingen en opstanden moet het gebeurd zijn. Terwijl de strip fascineert door de lyrische tekeningen en aangrijpende anekdotes, verpakt in mooi afgeronde hoofdstukjes, ramt de film er in anderhalfuur de volledige Persepolis-cyclus door. In het eerste stripdeel rookt het minderjarige Iraanse meisje haar eerste sigaret, een reden om de film in de VS misschien zelfs te verbieden. Wat de 38-jarige regisseuse bij deze adaptatie echter presteert, doet eerder denken aan speed. Weg zijn de ingenieuze visuele vondsten. Weg de verstilde humor. Elke sensualiteit en melancholie werd vakkundig de mond gesnoerd, om de kijker toch maar alert te houden. Het moet zijn dat voor het medium strip andere wetten gelden dan voor de cinematografie. Wie hopeloos verliefd is op de naïeve maar hartverwarmende strip, loopt in de filmzaal een blauwtje. Persepolis is opgeslokt door de vuistregels van de videoclip. Marjane Satrapi is het stripwonder van het laatste decennium. Hoe ze een complexe politieke situatie sublimeerde tot een geniaal beeldverhaal, grenst aan het onwaarschijnlijke. Indrukwekkend hoe ze de grenzen van het medium aftast. De verfilming zal de gevoelige liefhebbers van het eerste uur echter teleurstellen. En wat veel erger is: misschien te weinig mensen naar de stripwinkel lokken.