JAN DE MAESSCHALCK

‘Eenmaal buiten zul jij beslist van je benen profiteren’, krijgt een kostschoolmeisjes in de film Innocence van de conciërge te horen. In de volgende scène zien we haar verleidelijk met een roze handschoen over haar eigen benen strelen. Het is in één oogopslag duidelijk: Innocence Lost. Het voortdurend focussen van de regisseuse op maagdelijke meisjesbenen doet me denken aan de kaft van mijn exemplaar van Jeffrey Eugenides’ roman, The Virgin Suicides. Zowel het boek als de verfilming door Sofia Coppola roepen trouwens eenzelfde onirische sfeer op als de Franse film. Benen van (jonge) meisjes zijn een graag aangewende poëtisch-perverse metafoor. Dubbelzinnigheid troef.

Ook Jan De Maesschalck maakt er doeltreffend gebruik van in zijn rood aangelopen schilderij (midden). De befaamde galerie Zeno X aan de Leopold De Waelplaats in Antwerpen toont tot 1 december werken van deze schilder en illustrator bekend van zijn werk voor de boekenbijlage van De Morgen. Centraal in zijn werk staan beelden van jeugdige vrouwen die zich volledig verliezen in hun eigen, desolate wereld. Of in die van een boek, want meestal slingert er wel ergens een opengeslagen roman rond. De schilderijen op deze tentoonstelling zijn echter rijper, letterlijk en figuurlijk. De meeste hebben een scherpere rand. Er wordt hier en daar ingezoomd op lichaamsdelen, en verloedering of ziekte loeren soms om de hoek. Toch vallen de doeken moeilijk te duiden. De vrouwen van De Maesschalck blijven een gesloten boek. Hoewel de spierwitte Zeno X zeker de herfstblues zal verzachten, is de galerie niet elke dag open. De website geeft virtueel een volledige rondleiding.