Interpol laat op zijn huidige tournee de vrienden van Blonde Redhead de avond aftrappen. En hoewel deze gewezen kunststudenten al zeven langspelers op hun actief hebben, werd vrijdag toch in de eerste plaats hun laatste worp "23" (op 4AD) voorgesteld. Waar Blonde Redhead vroeger sterk aanleunde bij het geluid van Sonic Youth en andere New Yorkse underground, roepen ze nu vooral herinneringen op aan 4AD-labelgenoten als Cocteau Twins en Lush. Daaraan is zeker het ijle maar intense stemgeluid van zangeres Kazu Makino voor een flink stuk debet. Maar de composities bleken eens te meer meeslepend. Ook zo voor het volle Vorst dat eigenlijk voor Interpol was gekomen: de afsluitende titeltrack van die laatste plaat werd op meer enthousiasme onthaald dan de meeste support acts wordt gegund. En ook voor mijn part verdienden ze een bis.
Maar al snel is het halftien, en betreden New York's finest mood and doom rockers van Interpol het grote podium van de bunker. Volgepakt als Vorst is, duurt het even voor er wild wordt gereageerd. Wat niet kan verbazen bij hun muziek die het vooral moet hebben van de dromerige doodse stemming. Maar wat blinken ze hierin uit. En wat blijkt eens te meer welk een geweldige drie platen deze vier al uit hun mouw hebben geschud. Er werd opvallend veel teruggegrepen naar eersteling Turn on the Bright Lights. Maar evengoed stonden de songs van de recente Our Love to Admire intussen als een huis (nieuwe single No I in Threesome, het schitterende The Scale en The Heinrich Maneuver dat intussen een klassieker bleek). Ook in de schaarse visuals overheerste de rood-donkere belichting, wat veeleer aansluit bij het artwork voor hun eerste platen.
Zanger Paul Banks was weer weinig spraakzaam, maar des te beter bij stem – hun songs maakten woorden goeddeels overbodig. Wel werd ons herhaaldelijk op het hart gedrukt wat een fantastisch publiek we waren. En dat die liefdesverklaring welgemeend was bleek toen we na elven een tweede bisbeurt kregen met het schitterende Untitled uit hun eerste plaat, een voorrecht waarop tot nog toe enkel New York City zelve werd getrakteerd. Het was het schitterende slotakkoord van een erg mooi concert, waarmee Interpol een traditie van zeer gesmaakte concerten in de AB en op Rock Werchter schijnbaar moeiteloos verderzet. (dd)
Maar al snel is het halftien, en betreden New York's finest mood and doom rockers van Interpol het grote podium van de bunker. Volgepakt als Vorst is, duurt het even voor er wild wordt gereageerd. Wat niet kan verbazen bij hun muziek die het vooral moet hebben van de dromerige doodse stemming. Maar wat blinken ze hierin uit. En wat blijkt eens te meer welk een geweldige drie platen deze vier al uit hun mouw hebben geschud. Er werd opvallend veel teruggegrepen naar eersteling Turn on the Bright Lights. Maar evengoed stonden de songs van de recente Our Love to Admire intussen als een huis (nieuwe single No I in Threesome, het schitterende The Scale en The Heinrich Maneuver dat intussen een klassieker bleek). Ook in de schaarse visuals overheerste de rood-donkere belichting, wat veeleer aansluit bij het artwork voor hun eerste platen.
Zanger Paul Banks was weer weinig spraakzaam, maar des te beter bij stem – hun songs maakten woorden goeddeels overbodig. Wel werd ons herhaaldelijk op het hart gedrukt wat een fantastisch publiek we waren. En dat die liefdesverklaring welgemeend was bleek toen we na elven een tweede bisbeurt kregen met het schitterende Untitled uit hun eerste plaat, een voorrecht waarop tot nog toe enkel New York City zelve werd getrakteerd. Het was het schitterende slotakkoord van een erg mooi concert, waarmee Interpol een traditie van zeer gesmaakte concerten in de AB en op Rock Werchter schijnbaar moeiteloos verderzet. (dd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten