Als je uitgelachen wil worden, moet je maar eens aan oningewijden vertellen dat je dodelijk verslaafd bent aan de muziek van Frank Sinatra. Inderdaad, aan de stem van de zanger van Love and Marriage. Je wordt ingesmeerd met pek en veren. Tot je de samenwerking tussen The Voice en Antonio Carlos Jobim, de beroemde Braziliaanse componist, oplegt.
De lp Francis Albert Sinatra & Antonio Carlos Jobim verscheen in 1967, op het hoogtepunt van de bossa nova-invasie in Amerika. (Denk vooral aan Astrud Gilberto.) Op Zwarte Vijvers strooien we graag met superlatieven: briljant, nooit meegemaakt, essentieel enzovoort. Maar wat het duo hier presteert, is zonder twijfel het geniaalste album dat ik ooit in handen had. Ongehoord. Sinds ik deze vergeten parel enkele jaren geleden voor het eerst beluisterde, is er niets dat maar enigszins in de buurt komt.
Sinatra verbijt zijn liefdesverdriet, fluistert, verlangt in stilte, concentreert zich en mediteert. De composities van Jobim druipen van melancholie en pakken je warm in met Latin melodieën en ritmes. Sinatra mijmert in het Engels. Jobim repliceert of herhaalt in het Portugees. Om je volledig te overtuigen van Sinatra's genie: een fragmentje uit een tv-show. Het optreden van de twee lijkt wel een promoclip avant-la-lettre, met vier selecties uit het album: Quiet Nights and Quiet Stars, Change Partners, I Concentrate on You en het onvermijdelijke The Girl from Ipanema. En met Sinatra als het summum van cool: rokend alsof hij in zijn eigen huiskamer zit. Wie graag een kopietje van de cd wil, laat maar iets weten.
1 opmerking:
Laten we een kleine herdenking houden... reden: tien jaar geleden ruilde hij de aardse geneugten in voor de hemelse alwaar hij menig engel het hart sneller zal doen slaan.
Een reactie posten