LANZAROTE

Van tijd tot tijd laat ik me weer eens verleiden tot het lezen van een roman van Michel Houellebecq. Niet dat het me zou tegenvallen. Maar Houellebecq is een harde confrontatie. Eentje met een (naar warmte zoekende) kille werkelijkheid. Een onmogelijkheid, een illusie rijker, menselijke warmte armer. Gewoon botsende atomen, meer niet. Elkaar verstaan is een onmogelijke opdracht, niet vol te houden. Anders zouden we misschien te hoge verwachtingen kunnen stellen ten opzichte van het leven. Chemie zonder gevoelens. De natuur heeft zichzelf niet opgezadeld met overbodige ballast. (Waarom een mens dan wel?)

Een barre, uitgestorven wereld, letterlijk en figuurlijk. Een vakantieoord voor de één, een confronterende werkelijkheid voor de ander (een verbanningsoord voor nog anderen)... zo klinkt het in zijn roman Lanzarote. Midden in de wereld. Een dorre boel, vulkanische resten en hier en daar een cactus ter opvrolijking van het geheel. Vakantie, we zien wel wat er van komen zal. Wie zou er niet cynisch van worden.

Soms doet dit denken aan die fantastische film van Sofia Coppola Lost in translation. Alleen in deze laatste slagen de personages er wel in enige positieve wendingen te geven aan hun leven.

En toch weerklinkt in het oeuvre van Houellebecq eveneens (af en toe) de schreeuw van een mens, of wat er toch voor moet doorgaan. “Allereerst wil ik u hartelijk bedanken dat u mij gedurende deze paar dagen als een mens behandeld hebt. Dat mag voor u vanzelfsprekend lijken; voor mij is het dat niet.” Veel verwachtingen omtrent het leven kan je dit toch niet noemen? Waarom lijkt het dan zo moeilijk en onoverkomelijk? (P)