Een tijdje geleden werd op Zwarte Vijvers reikhalzend uitgekeken naar de verfilming van het pakkende boek De Vliegeraar van Hosseini. Vanaf 13 februari valt die in de Vlaamse bioscopen te bekijken. Marc Fosters verfilming werd genomineerd voor twee Golden Globes, namelijk Beste niet-Engelstalige film en Beste Originele Score/Filmmuziek voor een Langspeelfilm (Alberto Iglesias). Ook al valt er over die tweede nominatie, volgens mij, te discussiëren, toch zijn de 129 minuten voorbij vooraleer je begint af te tellen. Maar ligt dat aan het verhaal of aan de verfilming?
Zeker het eerste deel van de film is een eerlijke, poëtische en ontroerende versie van Hosseini’s verhaal over de jongens Amir en Hassan, de Sultans van Kaboel. De prachtige landschappen, mooie camerastandpunten en vooral het sterke verhaal slepen je zo mee naar het Afghanistan van de jaren ’70. Foster volgt het boek hondstrouw. Als gulzige lezer kan je bepaalde dialogen haast mee reciteren, het volgende shot voorspellen en je handen voor de ogen brengen voor wat al tijdens het lezen van het boek haast niet te visualiseren was. En net daardoor maakte Foster geen meesterwerk. Hij gebruikt een ander medium, toegegeven, maar hij voegt niets toe. Hij prikkelt te weinig en vervalt in een haast klef Hollywoodiaans einde. In het tweede gedeelte van de film kiest Foster er bovendien voor een aantal cruciale scènes af te zwakken, tekenende details weg te laten en complexe verhoudingen uit te vlakken. Foute keuzes, als je het mij vraagt. Het verarmt het verhaal. Aan de (onervaren) acteurs ligt deze wat tegenvallende verfilming niet. Vooral Homayoun Ershadi, als vader van Amir, overtuigt. Maar de jonge Ahmad Khan Makmood Zada (Hassan) en Zekira Ebrahibi (Amir), die beiden debuteren, vinden moeiteloos de weg naar je hart.
Misschien is het een oneerlijke strijd om eerst een boek te lezen en de verfilming ervan daaraan af te meten. Ergens blijf je altijd wat op je honger zitten en revolteert je ongebreidelde fantasie tegen het vervlakkende van het filmmedium. Toch blijft er voor mij in The Kite Runner voldoende van Hosseini’s verhaal over om naar de bioscoop te gaan. Maar als je vindt dat het echt tijd is ‘to be good again’, lees dan het boek. (S)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten