Mag ik u, alvorens de rest van deze heilige week te wijden aan de Passies van Bach, even de ‘lichtzinnige’ muziek van The Penguin Café Orchestra voorstellen. De naam is afgeleid van een gedicht dat door het hoofd van Simon Jeffes, oprichter van het losse ensemble, speelde. “Ik ben eigenaar van het Pinguïncafé, ik zal je willekeurige dingen vertellen”. Willekeur, spontaniteit, verrassing, onverwachtheid zijn termen die men kan plakken op de muziek. Een specifiek hokje waarin je de muziek kan plaatsen is er echter niet. Soms doet ze me denken aan de zigeunermuziek van Die Anarchistische Abendunterhaltung (DAAU). Of aan die andere niet echt te plaatsen muziek van Wim Mertens (via wie ik hen heb leren kennen op last.fm).
The Penguin Café Orchestra werd gevormd door gitarist Jeffes en cellist Helen Liebmann. Andere musici werden aangetrokken naargelang de uitvoeringen. Het gedicht waar Jeffes zijn muzikale idee rond opbouwde ging verder over de waarde van het spontane, irrationele in het gewone leven. Iets wat niet gevonden werd in de klassieke muziek (noch in de bestaande popcultuur). Hij was echter van de overtuiging dat die irrationaliteit juist een belangrijk gegeven vormde voor het leven. (Maar dat mensen omwille van de wens voor een geordend, rustig leven dit maar al te graag van zich afwierpen.) Hun bekendste nummer werd Telephone and rubber band, maar wat dacht u van Music for a found harmonium?
In 1997 hield het gelegenheidsensemble op te bestaan toen Jeffes stierf aan een hersentumor. De willekeur van een lot? (P)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten