Al mag een mens nog zo negatief staan ten opzichte van het fenomeen religie of godsdienst, de impact ervan op de maatschappij valt niet te ontkennen. En die invloed is niet alleen ten nadele van die menselijke samenleving. Hoe zou onze geschiedenis eruit zien indien er nooit sprake zou geweest zijn van ene Jezus van Nazaret. Laat staan van zijn voorgangers Abraham, Mozes, David,... om maar enkelen te noemen. Hoe zou ons mens- en wereldbeeld eruit zien indien er nooit zoiets was als het joods-christelijke denken? Dit zijn discussies die hier niet onmiddellijk thuis horen, ik weet het. Laten we het daarom even hebben over kunst en lijden. Alweer! Ditmaal met het excuus dat we het hoogfeest van de christenheid stilaan naderen.
Terecht wordt gezegd dat de Westerse kunst geobsedeerd is door lijden in al zijn vormen. Hierin onderscheidt zij zich van bijvoorbeeld haar Oosterse collega’s. Deze fascinatie is reeds terug te vinden bij de oude Grieken in hun tragedies. In het christelijk ‘voorbeeld-ige’ lijden kende zij echter een hoogtepunt. Denk hierbij ondermeer aan de schilderkunst van Rogier van der Weyden (met bijpassende, begeleidende muziek van Dietrich Buxtehude). Kunst die zich niet van de wereld wegtrekt, maar er zich juist naar richt. Het scheppingsgeheim niet uitgebeeld in moeilijk te ontcijferen symbolen, maar in de schoonheid van mensen, de glans van kleuren, de harmonie van lijnen. (P)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten