Ik heb maar één keer meegemaakt dat iemand flauwviel in de cinemazaal. Het was bij een vertoning van The Act of Seeing with One's Own Eyes van de experimentele filmmaker Stan Brakhage. De avantgarde film uit 1971 leidt de kijker meer dan een uur rond bij autopsies van misdaadslachtoffers. Zonder verhaallijn. Zonder geluid. En je voelt de titel aan den lijve, want je kan alleen maar de ogen sluiten. Of flauwvallen natuurlijk... Dit is geen oppervlakkige regisseur die mikt op goedkoop horrorsucces. De filosofische cinema van Brakhage snijdt diep.
1 opmerking:
één van de meest intense filmervaringen ooit.. omwille van de afwezigheid van enige narrativiteit of duiding, de film lijkt louter confrontatie met het ondraaglijke, datgene wat je niet mag of kan bekijken.. omwille van de afwezigheid zelfs van enige chronologie, de film is cut up en de stadia van het autopsieproces worden door elkaar gegooid, zodat je van een eerste incisie in de opperhuid een onverwachte jump cut maakt naar het meest innerlijke van de mens, om plots terug te keren naar de meer vertrouwde buitenkant.. en het meest nog omwille van de afwezigheid van een soundtrack - je eigen versnelde ademhaling, hartkloppingen, oorsuizingen en ongemakkelijk geschuifel op je stoeltje worden uitvergroot tot klankband, lichamelijke cinema ten top.
het hoeft geen betoog dat een snelle kijkbeurt op youtube geen idee kan geven van hoger beschreven intense ervaring, meteen de grote beperking van het overigens wonderlijke gegeven dat je een film waar je pakweg tien jaar geleden de meest obscure arthouse bioscoopjes voor moest afschuimen, nu te zien kan krijgen met een paar klikken. maar the act of seeing with one's own eyes, it is not.
Een reactie posten