Voetbal een emotie, voetbal een passie, voetbal een feest... Met deze slogan werd jaren geleden de hele natie (on-)veilig gemaakt ter promotie van nationale sport nummer één. Vele kunstenaars hebben zich ook al toegespitst op deze sport (soms zelfs met de aankoop van een eigen team als uit de hand gelopen emotie of grap). Denk maar aan Bikkembergs (En laat nu juist het woord homo of janet het scheldwoord van de doorsnee voetbalfan zijn. O ironie). Voor het WK afgelopen zomer heeft Duitsland er alles aan gedaan om het spel te ‘intellectualiseren’ (sic). Of dat dit laatste nodig is (en geslaagd), is zeer te betwijfelen.
De balbehendigheid van sommige spelers grenst inderdaad aan het kunstzinnige. Ronaldinho, Zidane (prachtige soundtrack van Mogwai), Cruijff, Maradona, Péle om maar enkele groten bij naam te noemen. Tegenwoordig spreken we ook niet meer van een voetbalstadion, maar eerder een tempel met vele architecturale hoogstandjes. (Barcelona wil haar tempel - Camp Nou - omtoveren tot één groot Gaudi-monument). Maar soms vraag ik me af of datgene wat hier in België vertoond wordt de middelmaat overstijgt. Het enige kunstzinnige dat hieruit te halen valt zijn de columns van Hugo Camps in de Morgen. Een geploeter op de akkers van de eerste de beste boer. En dan hebben we het nog niet eens gehad over die mensen aan de zijlijn. Daar zijn reeds beangstigende studies over gemaakt en het lijkt er niet op dat dat vlug gaat veranderen. Ik vraag me zelfs af of deze mensen aan de zijlijn zich nog iets herinneren van die slogan behalve dan beangstigende, hoogoplopende emoties (feest en spel zijn een vreemd gegeven). (P)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten