VENETIË

Sommige steden zijn zo mythisch dat ze het ideale decor vormen voor een roman of film. Ik denk aan de nachtelijke jungle in de film Taxi Driver. Aan het hebzuchtige Wallstreet van de jaren 80 in Brett Easton Ellis' American Psycho. Aan het ontregelde Parijs in Playtime van Tati. Natuurlijk aan de tocht van Leopold Bloom door Dublin in Joyce's Ullyses. En aan de recente bestseller die zich een weg zoekt door de straten van Barcelona: De schaduw van de wind.

.

De stad is hier zo prominent aanwezig dat ze een essentieel onderdeel vormt van het verhaal en zelfs een volwaardig personage wordt. De plot kan alleen in die specifieke stad volledig tot haar recht komen. De personages worden figuranten of versmelten karakterieel met de clichés van het decorum.

.

Ik boekte net een trip naar Venetië en twee romans en een film smeken om een tweede visie. Dood in Venetië natuurlijk, van Thomas Mann, waarin de ondergang van de decadente von Aschenbach schitterend accordeert met de gedoemde stad. De briljante thriller Don't Look Now van Nicholas Roeg, over een man die in Venetië een oude kerk restaureert maar wordt achtervolgd door de tragische verdrinkingsdood van zijn dochtertje. En tot slot The Comfort of Strangers.

In deze vroege roman van Ian McEwan volgen we een uitgeblust koppeltje door de toeristische doolhof van de verleidelijke stad. Zelfs de romantische plek bij uitstek kan hun relatie geen nieuw leven inblazen. Integendeel, tijdens hun zwijgzame wandelingen botsen ze op de enigmatische Robert. En verandert de idyllische stad plots in een verderfelijk oord van voyeurisme en sadomasochisme. Niets is wat het lijkt. Het lieflijke Venetië blijkt een maskerade.