Laten we het even over een andere god hebben: dEUS. Zes jaar hebben we moeten wachten op een nieuw album. En toen, in 2005, werd Pocket Revolution op de mensheid afgevuurd. Een prachtig album dat op zijn specifieke manier door merg en been snijdt (met een stevige knipoog naar de Amerikaanse schrijver Raymond Carver).
Minder experiment, of was dat ook een experiment? En de groep, die werd voor de zoveelste keer op rij hertekend. Alleen Tom Barman en Klaas Janszoons hebben de tand des tijd overleefd. Maar je kan je afvragen of die verandering van de wacht – met Mauro Pawlowski – slecht was (behalve dan misschien voor die grote doorbraak in het buitenland). dEUS betekende het begin van een oerknal. Waaruit o.a. Stef Kamil Carlens met Zita Swoon zich als een evenwaardige medespeler heeft opgewerkt.
Drie jaar later mag de wereld zich weer opmaken voor een nieuwe plaat. Vantage Point zal te verkrijgen zijn vanaf 18 april. Een laat paasgeschenk? Zeker als je mag afgaan van die kleine voorproefjes van singles en het internet.
“België vormt nu al meer dan een decennium een schatkamer van geweldige bands en bandjes die wereldacts zouden zijn geworden als hun standplaats niet Antwerpen maar Manchester of New York was geweest.” Aldus Joost Zwagerman in zijn Perfect Day en andere popverhalen. Wanneer je een dergelijk statement leest besef je pas echt hoe klein en nietsbetekenend dit Belgenland toch is (en sommigen pleiten om het nog kleiner te maken). Bij de verkiezing van de grootste Belg moesten er zelfs Nederlanders (Erasmus) bij gehaald worden om de lijst toch enigszins op te smukken. Onze rock- en popmuziek kan wel voor zichzelf spreken (al moet de rest van de wereld ons daar nu juist van overtuigen alvorens we het willen geloven).
De concertenreeks 0110 (2006) heeft getoond dat België klein is. Duidelijk werd ook dat onze muzikanten geen nood hebben aan afbakening van (nog kleinere) grenzen, maar dat we ze moeten openbreken. (P)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten