Het is niet gedaan voor de dikke dame zingt. Zelden zijn clichés zo onwaar als afgelopen dinsdag. Danielle de Niese is verre van de dikke dame die sommigen verwachten als ze aan opera denken. Integendeel zelfs. Rihanna, Madonna, Kylie Minogue: let op voor deze knappe verschijning die wel kan zingen (al blijken sommige noten niet zo helder, maar dan nog kunnen jullie popdiva’s hier alleen maar van dromen).
Met spijt moesten we aan het einde van het stuk zelfs de zaal verlaten. Niet verlaten of vervreemd, maar met een volheid, een besef, een begrip... Een soort van genade zeker? Het is lang geleden dat ik nog zo van de wereld was als dinsdag. En dat heeft niet alleen te maken met de mooie Amerikaanse op het podium. De Niese is niet de enige die de show steelt. Zo geconcentreerd, zo gefixeerd, zo aan het genieten. Giulio Cesare in MM – wat hebben mensen toch met dergelijke wansmakelijke afkortingen? - was/is subliem. Dat zal ook wel te maken hebben met de componist Händel. Maar het orkest, het Freiburger Barokorchester, de dirigent, René Jacobs, de regie, Karl-Ernst en Ursel Herrmann en de andere solisten...
Cesare is niet de norse despoot zoals we deze kennen uit de geschiedenisboeken (of via Asterix). Hij is niet het beeld dat we hebben van een heerser van de wereld. Eerder een man van vlees en bloed die zijn taak niet ten volle ter harte neemt. Hij laat zich eerder leiden door zijn hart en zijn gevoelens (dat zich soms zoals vele mannen lager bevindt dat anatomisch correct). De schone Cleopatra, gewiekste verleidster, die in haar spel van misleiding uiteindelijk tot een zeker inkeer komt. Maar ook zij is geen echte leidersfiguur. Macht en seks (of verleiding), daar lijkt het eerder om te draaien. En tussen het feestgedruis in loopt de jonge Sesto met zijn verdriet. Niemand die er echt oog naar schijnt te hebben (behalve zijn moeder).
Op vaak zeer subtiele wijze worden de personages ten tonele gevoerd. Klederdracht (zowel de binnenkant als de buitenkant spreken boekdelen), houding (arme Sesto), tonatie... Opera gebruikt de hele waaier aan (menselijke) mogelijkheden. Zowel visueel als vocaal is deze een pareltje.
Voor ik het vergeet. Dominique Visse – in de rol van Nireno – weet op zijn manier het spel van verleiding en macht te bespelen. De stem kwam me bekend voor. Uit het programmaboekje bleek de herkenning niet ongegrond. Hij speelde reeds eerder – eveneens in een werk van Händel Agrippina – een gelijkaardige rol.
Eens te meer werd het bewijs geleverd dat een cd-uitvoering niet hetzelfde is als de live enscenering.
Af en toe heb ik de neiging om als een klein kind te huilen, in de hoop dat andere mensen het kunnen horen. Meestal blijft het bij een droevige gedachte. Maar deze vier uren kan niemand nog afnemen... (P)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten