SELIGE SEHNSUCHT

Zeg het niemand, slechts de wijze,
Want de menigte spot maar al te graag:
Ik wil het levende prijzen
Die smacht naar de dood in het vuur.
In de koelte van de liefdesnachten
Waarin gij leven ontving en gaf,
Grijpt u een wonderlijk gevoel
Als de stille fakkel licht.
Ge blijft niet langer besloten
In de schaduw der duisternis,
En een onbekend verlangen sleept u mee
Naar een hoger bruiloftsfeest.
Geen afstand schrikt u af.
Vliegend snelt gij toe, onweerstaanbaar aangetrokken,
En tenslotte wordt ge, vlinder,
Minnaar van het licht, verteerd.
En zolang ge dit niet begrepen hebt,
Dit: sterf en wordt!
Zijt ge slechts een droeve gast
Op de donkere aarde.
Een rietstengel ontspruit aan de aarde
Om de wereld met zoetheid te vervullen!
Moge uit de rietstengel, die mijn verzen schrijft
Een vloed van zoetheid stromen.

Selige Sehnsucht, Goethe

geciteerd in G. Marcel, De mens zichzelf een vraagstuk

(P)