Wat maakt een soundtrack tot een meesterwerk? Volgens mij dat hij intiem verknoopt is met de beelden die hij begeleidt. Zelden kom je dan ook een prima soundtrack tegen die louter bestaat uit een ongesmeerde aaneenschakeling van pophits. Dat is een iets te doorzichtige vorm van marketing die de ware soundtrackliever doet kokhalzen. Briljante filmcomponisten vind ik bijvoorbeeld Howard Shore (Crash), Cliff Martinez (Solaris) en David Holmes en Steve Hilton (Code 46). En ik zou zo nog een tijdje kunnen doorgaan. Een goede film staat of valt vaak met de score, die in het beste geval subliminaal de beeldenstroom aanscherpt. Ik pieker dan ook geregeld over de vraag of een soundtrack wel op zichzelf kan functioneren, zonder de bijbehorende film. Een goede soundtrack, bedoel ik.
Zelden ben ik zo gegrepen door 'poppy' filmmuziek als die van Eddie Vedder (foto) voor Into The Wild. Nochtans is het op het eerste gehoor niet meer dan een kraal van doorleefde americana, van mijmerende en hypergevoelige 'rockballads' (ik spoel nu even mijn mond). Alles wat een uitstekende soundtrack voor mij niet is, vind je hier op een halfuurtje samengeperst. Maar zoals gezegd: ik herzie mijn mening. RADICAAL. Wat de zanger van Pearl Jam - trouwens een goede vriend van regisseur Sean Penn - hier presteert, werkt bovendien magistraal buiten de filmzaal. En wat meer is: ook zonder de beelden weet hij je tot tranen toe te bewegen met nummers als het snijdend melancholische Long Nights, dat wel eens een hit zou kunnen worden op begrafenissen. Ik zou nog iets over de soundtrack bij deze film willen zeggen. Maar morgen. De tekst van Society slorpt me voorlopig helemaal op. En ik huil stiekem met de wolven naar de maan.
2 opmerkingen:
Niet de maatschappij zal eenzaam zijn wanneer je er niet meer bent, slechts die kleine groep van mensen rondom je ... voor velen is dit reeds een duidelijk signaal (wat ook prachtig wordt omschreven in de film: geluk is alleen werkelijk wanneer het gedeeld wordt... en waar te beginnen dan in het klein?)
Vroeger hing er thuis een zeer treffende spreuk (kan zijn van de bond zonder naam, maar ach waarom niet): wie het kleine niet eert is het grote niet weert! Vandaag de dag is dit roepen in dovemansoren...
Zelden bleef een film - en vooral dan de filmmuziek - zolang nazinderen... gedachten dwalen af, denkoefeningen worden gemaakt in het licht van deze sublieme soundtrack.
Geen woorden,alleen de stilte van de muziek, in de auto, in het donker, niet alleen...het zalige, allerzaligste zwijgen. (A)
Een reactie posten