Se queres ser o meu senhor
E teres-me sempre a teu lado,
Não me fales só de amor
Fala-me também do fado.
E teres-me sempre a teu lado,
Não me fales só de amor
Fala-me também do fado.
.
‘Hier eindigt de zee en begint het land.’ Het land Portugal, de stad Lissabon, de poort naar Europa toe. Ooit dan toch. In een ver verleden. Nu is het eerder één van de uithoeken van datzelfde Europa. Gekend voor de vele voetbalgoden die zich verspreid hebben over de Europese grasmatten. Gekend voor zijn (andere) heiligen en missionarissen. Gekend voor zijn alcoholische dranken. Minder gekend voor zijn poëten, nog minder gekend voor zijn muziek. Maar zoals reeds eerder gezegd, deze laatste twee vormen steeds meer een reden om toch Portugees te gaan studeren. Misschien zal het begrip Saudade dan ook duidelijker worden.
‘Hier eindigt de zee en begint het land.’ Het land Portugal, de stad Lissabon, de poort naar Europa toe. Ooit dan toch. In een ver verleden. Nu is het eerder één van de uithoeken van datzelfde Europa. Gekend voor de vele voetbalgoden die zich verspreid hebben over de Europese grasmatten. Gekend voor zijn (andere) heiligen en missionarissen. Gekend voor zijn alcoholische dranken. Minder gekend voor zijn poëten, nog minder gekend voor zijn muziek. Maar zoals reeds eerder gezegd, deze laatste twee vormen steeds meer een reden om toch Portugees te gaan studeren. Misschien zal het begrip Saudade dan ook duidelijker worden.
.
Er bestaan meerdere muzikale genres in Portugal, maar Fado is veruit de bekendste vertegenwoordiging van het muzikale Lusitaans schiereiland. Ter gelegenheid van Europalia Europa werd een concert van Mafalda Arnauth gehouden in Bozar. Niet in de grote zaal, maar in de kamermuziekzaal. Spijtig want de grote zaal had zeker vol gezeten.
Er bestaan meerdere muzikale genres in Portugal, maar Fado is veruit de bekendste vertegenwoordiging van het muzikale Lusitaans schiereiland. Ter gelegenheid van Europalia Europa werd een concert van Mafalda Arnauth gehouden in Bozar. Niet in de grote zaal, maar in de kamermuziekzaal. Spijtig want de grote zaal had zeker vol gezeten.
.
Muziek als taal van het onuitspreekbare... Twee klassieke gitaren, een akoestische basgitaar en een prachtige klinkende Portugese gitaar begeleidden de heldere, weemoedige, ingetogen stem van Mafalda Arnauth. Zeer opvallend is dat deze muziek, ondanks de passie waarmee en waarover gezongen wordt, niet die uitbundigheid kent die men meestal verwacht als we aan Zuiderse landen denken. Misschien ligt hier het grote verschil – en de grote aantrekkingskracht – met bijvoorbeeld het buurland Spanje alwaar flamenco juist passie als vurigheid beleeft. Een subtiele emotie alsof ze bijna niet getoond mag worden. Bang om ze kwijt te spelen of te breken?
Muziek als taal van het onuitspreekbare... Twee klassieke gitaren, een akoestische basgitaar en een prachtige klinkende Portugese gitaar begeleidden de heldere, weemoedige, ingetogen stem van Mafalda Arnauth. Zeer opvallend is dat deze muziek, ondanks de passie waarmee en waarover gezongen wordt, niet die uitbundigheid kent die men meestal verwacht als we aan Zuiderse landen denken. Misschien ligt hier het grote verschil – en de grote aantrekkingskracht – met bijvoorbeeld het buurland Spanje alwaar flamenco juist passie als vurigheid beleeft. Een subtiele emotie alsof ze bijna niet getoond mag worden. Bang om ze kwijt te spelen of te breken?
.
Het lijkt mij dat vandaag de dag weinig muzikanten nog weten te spreken via hun muziek. De jonge Angelo Ferreira wist dat echter zeer goed te doen met zijn guitarra (soms alsof niet falda aan het woord was, maar hij). De muziek deed je (terug)wanen in de straten van Lissabon alwaar de poort naar de wereld openstaat. En in deze ‘winterse’ Belgische tijden kan dit het hart lichtjes verwarmen. Een onderhuids sluimerend gevoel dat niet meer weg wil gaan...
Het lijkt mij dat vandaag de dag weinig muzikanten nog weten te spreken via hun muziek. De jonge Angelo Ferreira wist dat echter zeer goed te doen met zijn guitarra (soms alsof niet falda aan het woord was, maar hij). De muziek deed je (terug)wanen in de straten van Lissabon alwaar de poort naar de wereld openstaat. En in deze ‘winterse’ Belgische tijden kan dit het hart lichtjes verwarmen. Een onderhuids sluimerend gevoel dat niet meer weg wil gaan...
.
Porque foste em minha alma como um amanhecer,
Porque foste o que tinha de ser.
Het wordt tijd om Portugees te leren. (P)
Porque foste em minha alma como um amanhecer,
Porque foste o que tinha de ser.
Het wordt tijd om Portugees te leren. (P)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten