Als student aan de KU Leuven was ik bezeten door de Amerikaanse postrockgroep Tortoise. Wekenlang stak het album Millions Now Living Will Never Die in mijn cd-speler en al snel verzamelde ik alles wat er voor en na dit magnum opus kwam. Tot Japanse edities toe. Ik was verliefd op de zoetgevooisde instrumentale gitaarmuziek met avantgarde weerhaakjes.
Die studentikoze periode is voorgoed voorbij. De studies zijn afgesloten en het echte, afbeulende werkleven kon beginnen. Postrock was intussen ook een met uitsterven bedreigd genre. Dacht ik. Tot me vorige week de muziek van Lanterna ter ore kwam en ik meteen moest denken aan, inderdaad, Tortoise. Gitarist Henry Frayne heeft een verleden in de postpunk - er wordt wat afge-post eigenlijk - maar combineert ijl en weids gitaarspel met ambientachtige soundscapes. Het resultaat is een cinematografisch en uitwaaierend geluid waarbij je je onmiddellijk op een eindeloze highway door de woestijn waant.
De geest van The Edge tijdens The Joshua Tree doemt herhaaldelijk op en soms is de dromerige gitaar iets afgelikter dan je zou wensen. Het neemt niet weg dat het laatste album, Desert Ocean uit 2006, heerlijk spacy wegkabbelt. Maar eerlijk is eerlijk: het blijft geregeld een vage schim van de mijlpaal van Tortoise. Van de Japanse editie met onmisbare bonustracks welteverstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten