SANDRO VERONESI

Tijdens het zoveelste grasduinen in een boekhandel gebeurt het soms dat je een boek op titel koopt of vanwege de voorkaft in zijn geheel. Zo gebeurde vorig jaar de aankoop (en het literaire genot) van Kalme chaos van Sandro Veronesi. Het verhaal is niet denderend te noemen. Een geslaagd zakenman, Pietro Paladini, ziet zijn leven voor een radicale wending. Geld, succes en het fijne gezin kennen een abrupt einde wanneer zijn vrouw overlijdt. Geen gevoelens van verdriet. Geen nachtenlange huilbuien. Niets. Alleen kan hij niet meer gaan werken. Zijn dochtertje van tien houdt hem in zijn wagen aan de schoolpoort. Hier zet het zakenleven zich in zekere zin verder. En zijn zakenconnecties komen ook bij hem ‘uithuilen’. Stilaan leert hij via deze verhalen van anderen wat leven eigenlijk inhoudt. Ook zijn schoonzus komt met verhalen. Verhalen over zijn vrouw, haar twijfels en verdriet. Alsof hij zijn eigen vrouw niet kende. 'Sinds Lara dood is heb ik het lijden van anderen op mijn nek genomen, en mijn leven is tot nul gereduceerd – en dat is klaarblijkelijk mijn manier van lijden. Dat ik niet intenser lijd, dat ik niet kapot ben en wanhopig, komt alleen omdat ik een oppervlakkig mens ben, en oppervlakkige mensen kunnen geen intense ervaringen hebben.' Slotsom van de roman: succes en geluk zijn niet (altijd) synoniem voor elkaar. Geen spetterend verhaal, maar het grijpt op een zachte manier naar de keel.

.
Het boek was eveneens de aanleiding om de muziek van Radiohead (nog) eens aan te schaffen. Met dan in hoofdzaak OK Computer, net die cd waarna ik de groep uit het oog verloren ben. Regelmatig luistert Pietro, terwijl hij de wacht houdt aan de schoolpoort, naar het magnum opus van de Engelse groep. The Tourist krijgt hierbij een speciale plaats toebedeeld. 'You ask me where the hell I’m going at thousand feet per second? Hey man, slow down, slown down, idiot slow down...' De boodschap kan niet raker geschetst worden voor het hoofdpersonage uit de roman. En als we naar het eigen leven kijken? Schoonheid, breekbaarheid onze eigen medemens, vrienden, vrouw, kinderen... Allen staan ze vaak aan de zijlijn van het eigen (oppervlakkige) succesverhaal. Alles is tegenwoordig zo voorspelbaar, ook dit schrijven...

.
A heart that's full up like a landfill,
a job that slowly kills you,
bruises that won't heal
You were so tired, happy,
bring down the government,
they don't, they don't speak for her
I'll take the quiet life, a handshake of carbon monoxide
No alarms and no surprises, no alarms and no surprises
No alarms and no surprises
Silent, silent
This is my final fit, my final bellyache with
No alarms and no surprises, no alarms and no surprises
No alarms and no surprises, please
Such a pretty house, such a pretty garden
No alarms and no surprises, no alarms and no surprises
No alarms and no surprises, please

(No surprises, Radiohead) (P)