Sinds een jaar of zo heb ik een nieuwe gewoonte. Voor ik naar de filmzaal ga, draai ik thuis nonstop de bijbehorende soundtrack. Alleen van films waar ik echt naar uitkijk welteverstaan. Om in de mood te komen. In het slechtste geval komt er van dat bioscoopbezoek niks meer terecht. Goede films verdienen een goede soundtrack. En in het beste geval ontstaat er tussen regisseur en componist een vertrouwensrelatie. Niet voor niks deed Hitchcock graag een beroep op Bernard Hermann. De beste films van Peter Greenaway zijn getoonzet door Michael Nyman. Fellini deed het met Nino Rota. En Sergio Leone maakte briljante westerns. Maar zouden ze dezelfde impact sorteren zonder de klagende mondharmonica van Morricone?
Sinds vorige week draait de nieuwe van David Cronenberg in de zaal. De Canadese regisseur werkt al sinds The Brood uit 1979 samen met Howard Shore. Jawel, die van Lord Of The Rings, een score waarvoor hij trouwens een Oscar won. En dan te bedenken dat de beroemde componist enkele jaren geleden nog in het kleine Leuven de soundtrack voor Scorsese's The Aviator kwam opnemen. De akoestiek van het huidige Depot had hem overtuigd. De samenwerking met Cronenberg leverde al unieke soundtracks op, met als hoogtepunt misschien wel het macabere Crash. Zijn muziek voor A History Of Violence, de vorige Cronenberg, liet me evenwel Siberisch koud. Maar Eastern Promises doet vanaf de eerste ijzingwekkende noten verlangen naar beelden. Alles draait in de film om een misdaadsyndicaat, gevestigd in het multiculturele Londen. Viggo Mortensen, die ook al in A History schitterde, is lid van Vory v Zakone en heeft, zoals het een trouwe gangster van deze Russische club betaamt, zijn volledige palmares op zijn lichaam getatoeëerd. De solo viool van de Schotse Nicola Benedetti doet pijnlijke scènes verwachten. Shore maakt trouwens gebruik van Oost-Europese folkinstrumenten en in Slavery and Suffering laat hij zelfs een ingetogen maar meedogenloos mannenkoor opdraven, in het Russisch. Het is over de hele lijn indringende en gesofistikeerde muziek, met als hoogtepunt misschien wel het aanstekelijke Tatiana. Wel jammer dat de cd al afklokt op 35 minuten. Maar daarvoor dient natuurlijk de repeatknop. Straks weet ik of de film even briljant is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten