OSCAR PETERSON

Zondagavond is de jazzlegende Oscar (Emmanuel) Peterson overleden. Ik moet eerlijk zijn: tot voor de cd-verzamelbox bij de krant De Morgen, had ik niet veel kaas gegeten van jazz. De vele bezoekjes aan café De Blauwe Kater in Leuven vormden de jazzhoogtepunten van de week. Miles Davis, John Coltrane, Chet Baker en andere grote namen waren niet onbekend. En dan was er natuurlijk Nina Simone, een andere legende die heel snel mijn hart wist te veroveren. Ne me quitte pas is een van die zeldzame covers die minstens naast het origineel mag staan. (De onbetwiste nummer één van covers blijft Hallelujah van Jeff Buckley).

In die verzamelbox vormde echter de cd van Peterson een van de hoogtepunten en persoonlijke ontdekkingen. De zwarte tegenhanger van de klassieke muziek, zoals de pianist jazz wel eens vaker beschouwde. Niet zomaar getokkel op een piano of gefluit van een trompet, maar perfecte beheersing van het instrument. Vandaar dat hij de toekomst van de jazz somber tegemoet zag. Vele jonge jazzmusici ontbrak het aan technische bagage. 'Je hebt alleen een instrument nodig, een kapsel, en kapsones.' Zou hij hier misschien gedacht hebben aan mensen als Jamie Cullum?

'Oscar Peterson heeft de wereld het meest perfecte pianospel laten horen dat je uit een vleugel kunt halen, zowel als begeleider als in de rol van solist,' vermeldt het cd-boekje. 'Het toont volmaakt evenwicht tussen vakmanschap en passie, tussen techniek en kunst. Het tweede grote Peterson-kunstwerk is de hechte perfectie van zijn trio’s. Bas, drums en gitaar zijn voor Peterson nooit alleen maar een voertuig geweest waarop hij zelf kon schitteren. Het schitterde zelf even hard.'

Het verwondert mij dat kardinaal Danneels in zijn reclame voor de tijdloze honderd van Stu Bru de drie B’s aanhaalde. Bach, onbetwistbaar. Maar helaas, nooit zal het publiek van Stu Bru een van de cantates opnemen in zijn of haar lijst. Beethoven? Ik kan alleen maar concluderen dat de kardinaal ook maar mens is en dus recht heeft op feilbaarheid. Waar blijft Mozart? En dan op drie de Beatles? Niets Jazz? Een compromis voor de luisteraars van Stu Bru? Ik begrijp dat de kardinaal zich niet helemaal in de keuze van de huidige paus kon vinden, maar wat met zijn eigen top drie? Vernieuwing, modernisering, bij de tijd brengen... Sommige zaken behoren nu eenmaal tot de eeuwigheid. De muziek van Peterson mag in dat lijstje ook opgenomen worden. Vorig jaar was er geen een van de B’s terug te vinden in de tijdloze honderd. 'Sterren komen, sterren gaan, alleen Elvis blijft bestaan...' (P)