In de stormloop naar het kerstdiner, een gedachte om even bij stil te staan. Velen herinneren zich nog wel de ‘schokkende’ documentaire Super Size Me. Conclusie: McDonalds is niet goed, maar we eten het toch maar graag. Effect enkele jaren na datum: zo goed als nihil. Behalve misschien een groeiende commercie omtrent gewichtscontrole, sportobsessie en dito televisieprogramma’s. Uw bruidkledij past u hopelijk toch nog. Het goede voornemen na het zien van dergelijke programma’s is bij de eerst volgende avond stappen wel weer vergeten.
Gaia houdt reeds jaar en dag actie tegen de foie gras. Op http://www.foltereengans.be/ kan u uw lievelingspaté nog eens bewonderen en op een speelse manier zelf prepareren. Maar zelfs dat belet velen niet om de lekkernij (?) in deze periode in grote mate aan te schaffen. Het blijft lekker, en wat kan die gans mij nu schelen?
Confronterend? De documentaire Our Daily Bread gaat een stap verder dan vele andere documentaires. En in tegenstelling tot het Amerikaanse genre, wordt hier niet prekerig gedaan. Beelden spreken voor zich. De film van Nikolaus Geyrhalter, is het resultaat van twee jaar lang rondtrekken door Europa. Twee jaar lang tussen de tomaten, appels, olijven, varkens, koeien, kippen en kalkoenen. Een mens weet wel wat beters te doen met zijn tijd. Het eens zo romantische beeld van de boer op zijn erf, nog met de paplepel meegekregen met de verhalen van Plons de gekke kikker op de toenmalige BRT. Hoe ironisch zou het deuntje niet klinken op de achtergrond van deze documentaire? 'Op de boerderij is men opgewekt en blij zeven kleine gele kuikens op een rij' is verworden tot: in de kweekbatterijen is een mens op zijn best, miljoenen kuikens in een bak bij elkaar geprakt.
Ons dagelijks brood is helemaal geen verwijzing naar de hemelse broden, maar ewoon de rauwe werkelijkheid van ons dagelijks broodje. Vele horrorfilms zullen jaloers zijn op het effect waarvoor de cineast geen begeleidende muziek nodig had. Klinisch, droog, hard, vervreemdend. Marx op de boerderij. Laat de biggen maar aanrukken. Een fragmentje. Smakelijk eten! (P)
Gaia houdt reeds jaar en dag actie tegen de foie gras. Op http://www.foltereengans.be/ kan u uw lievelingspaté nog eens bewonderen en op een speelse manier zelf prepareren. Maar zelfs dat belet velen niet om de lekkernij (?) in deze periode in grote mate aan te schaffen. Het blijft lekker, en wat kan die gans mij nu schelen?
Confronterend? De documentaire Our Daily Bread gaat een stap verder dan vele andere documentaires. En in tegenstelling tot het Amerikaanse genre, wordt hier niet prekerig gedaan. Beelden spreken voor zich. De film van Nikolaus Geyrhalter, is het resultaat van twee jaar lang rondtrekken door Europa. Twee jaar lang tussen de tomaten, appels, olijven, varkens, koeien, kippen en kalkoenen. Een mens weet wel wat beters te doen met zijn tijd. Het eens zo romantische beeld van de boer op zijn erf, nog met de paplepel meegekregen met de verhalen van Plons de gekke kikker op de toenmalige BRT. Hoe ironisch zou het deuntje niet klinken op de achtergrond van deze documentaire? 'Op de boerderij is men opgewekt en blij zeven kleine gele kuikens op een rij' is verworden tot: in de kweekbatterijen is een mens op zijn best, miljoenen kuikens in een bak bij elkaar geprakt.
Ons dagelijks brood is helemaal geen verwijzing naar de hemelse broden, maar ewoon de rauwe werkelijkheid van ons dagelijks broodje. Vele horrorfilms zullen jaloers zijn op het effect waarvoor de cineast geen begeleidende muziek nodig had. Klinisch, droog, hard, vervreemdend. Marx op de boerderij. Laat de biggen maar aanrukken. Een fragmentje. Smakelijk eten! (P)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten