ELISABETH EYBERS

Deze week werd de dichteres Elisabeth Eybers begraven. Hoewel de Zuid-Afrikaanse in de jaren 60 naar Amsterdam verhuisde, bleef ze in haar moedertaal schrijven. In haar geboorteland werd ze gerekend tot de 'Dertigers', een verzameling dichters die een vernieuwing van de Zuid-Afrikaanse poëtica voorstonden. De poëzie van Eybers valt op door haar persoonlijke karakter. Ze getuigt onder andere van religieuze twijfels en vooral in haar laatste gedichten vormen alledaagse gebeurtenissen aanleiding tot filosofische reflectie. Guus Middag verwoordde twee jaar geleden in NRC hoe het voelt als je je onderdompelt in haar Afrikaans: 'Wat lees ik eigenlijk als ik Eybers lees? Al die bekend klinkende of licht afwijkende of juist volledig onbekende woorden dwingen tot woord voor woord lezen. Dat verhoogt de aandacht, en het geeft een prettige ervaring van vervreemding, maar het maakt tegelijk ook onzeker. Het kan niet anders of er is veel in deze gedichten dat mij ontgaat.' Eybers werd 92. Als eerbetoon lezen we in stilte het toegankelijke, melancholische Eerste Liefde:

EERSTE LIEFDE

Ons liefde het gesterf met die oggendstond,
En ons het haar begrawe, bleek en stom;
teer lentegras en geurige voorjaarsgrond
bedek haar, sonder smuk van krans of blom.

Onthou jy haar?... Sy was tingerig-fyn,
met vingers slank en lig, haar stem was sag,
en haar blou wonder-oë vreemd en rein.
Haar dood was vreedsaam, sonder rougeklag.

Ek mag nie om haar ween: haar stil vertrek
was beter as 'n kwynende bestaan
- maar, ag, ek wonder of jy ooit, soos ek,
'n oomblik by haar graf in mym'ring staan...