Het is niet mijn gewoonte bijna een week stil te blijven staan bij één tentoonstelling, maar Extensions van Hans Op de Beeck is zo inspirerend dat me toch nog enkele dingen van het hart moeten. Hoewel het een vrij bescheiden expositie is in de Leuvens Sint-Pieterskerk, is ze het toegangsgeld dubbel en dik waard. Je betaalt gewoon de entree van de Schatkamer in de kooromgang, namelijk 2,5 euro. Op vertoon van een lerarenkaart mag je trouwens gratis binnen.
Vergeet niet de claustrofobische crypte van de kerk te bezoeken. Op de Beeck toont er The Building, een digitale animatiefilm van 4 minuten met als hoofdrolspeler een desolaat ziekenhuiscomplex dat zo geplukt lijkt uit een roman van William Gibson. Liftdeuren openen onvoorspelbaar en onheilspellend. TL-lampen leiden een eigengereid leven. In het tijdschrift Kunst(h)art vertelt Op de Beeck over dit recente project: 'Wanneer een functionele ruimte in gebruik is, lost ze eigenlijk op. Wanneer ze niet in gebruik is, is ze des te nadrukkelijker aanwezig. Dat is wat mij interesseert: het moment waarop de dingen zichzelf niet zijn.'
Alleen al voor The Building zou je de tentoonstelling moeten bezoeken. Maar de meeste indruk maakt de Brusselaar met een nieuwe beeldengroep die je van je sokkel blaast. Tussen de gotische sculpturen van de Schatkamer plaatste Op de Beeck posturen met robotarmen en andere hoogtechnologische 'extensies'. De geamputeerde benen van de monochrome cyborgs werden met chirurgische precisie vervangen door bionische ledematen en medische prothesen. Het zijn bangelijk futuristische creaturen die me doen denken aan Stelarc.
Deze Australische performance kunstenaar choqueert door zijn integratie van robotica, prothesen en internet bij de uitvoering van zijn lichaamssculpturen. Stelarc liet zich ooit zelfs ophangen aan vleeshaken en tast in elke performance voortdurend de grens af tussen lichaam en technologie. Via internet of afstandsbediening geeft hij de controle over zijn robotarmen uit handen en muteert tot een mensmachine die misschien dichter bij de realiteit staat dan we durven toegeven. Wanneer spreek je nog van een mens en wanneer van een hybride lichaam dat artificieel in leven wordt gehouden? Met dergelijke vragen over leven, dood, euthanasie en wetenschap beland je rechtstreeks in het lege ziekenhuisbed van Hans Op de Beeck.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten